A kiss comes in waves
the cloudy sky's monologue
the touch
the drops on the water's edge
the universe after the universe

your limbs are sweating
but they don't scare me

the black broth I didn't refuse
the lighthouse hidden by the foliage
the swords feasts and shindys
the spoils in the hands

words rust when silent
the islands drown
the passers-by take a quick look.

birth unites
everything indefinite

time
the senses

acceptance
memory and wisdom

your face is a landscape
the sword of sadness can be sung
what is beautiful has been removed

the plural of nouns
………………..
the compass for spring
the body for the soul
the truth for the body

the veil is drawn
the scars heal
the pulse deludes the past
your voice suffices for a couple of times

going and coming is a boon – the sperm silent, civil.
The invisible become visible
The roots South as always
the lillies in the blond hair

M u s e a n d m i n d s k i l f u l n a r r a t i v e
h o l y b r e a d a n d w i n e
b l i n d s e n s u a l i t y u n a c c o m p a n i e d d i r g e
c e l e s t i a l c i t y f a m i l i a r e s c a p e
a s h o n t h e s k i n r e f r e s h e d m o m e n t
u n i d e n t i f i e d w o m a n

what more can my poem say about you?

delusions burn on the ground
spittle flows in between

satiety
dwells in the chest of Cygnus
and on your roof.

Το φιλί με κύματα φθάνει
ο μονόλογος η συννεφιά
το ψηλάφισμα
οι σταγόνες στην άκρη του νερού
το σύμπαν μετά το σύμπαν

Ιδρώνουν τα σκέλη σου
δεν με φοβίζουν

Ο μέλανας ζωμός που δεν αρνήθηκα
ο φάρος που τον κρύβει το πράσινο
τα σπαθιά οι γιορτές και οι ευωχίες
τα λάφυρα στα χέρια

Οι λέξεις σκουριάζουν όταν σωπαίνουν
τα νησιά πνίγονται
οι άγνωστοι περαστικοί κοιτάζουν βιαστικά

Η γέννηση
ενώνει τα πάντα

ο ακαθόριστος χρόνος
τις αισθήσεις

η παραδοχή
τη μνήμη και τη σοφία

Το πρόσωπό σου είναι τοπίο
Η ρομφαία της λύπης τραγουδιέται
Το ωραίο έχει αφαιρεθεί

Τα ουσιαστικά στον πληθυντικό
…………………………………
η πυξίδα για την άνοιξη
το κορμί για την ψυχή
η αλήθεια για το κορμί

Ο πέπλος παραμερίζει
οι ουλές σβήνουν
ο σφυγμός ξεγελάει το παρελθόν
η φωνή σου φτάνει για δύο φορές

Το πηγαινέλα είναι δώρο – το σπέρμα σιωπηλό ευγενικό

Τ’ αόρατα γίνονται ορατά:
οι ρίζες στον πάντοτε Νότο
οι κρίνοι στα ξανθά μαλλιά

Μ ο ύ σ α  κ α ι  σ κ έ ψ η  ε π ι τ ή δ ε ι α  α φ ή γ η σ η 
α ν τ ί δ ω ρ ο  κ α ι  κ ρ α σ ί
τ υ φ λ ή  η δ ο ν ή  α σ υ ν ό δ ε υ τ ο  μ ο ι ρ ο λ ό ι
π ο λ ι τ ε ί α  τ’  ο υ ρ α ν ο ύ  γ ν ώ ρ ι μ η  φ υ γ ή
σ τ ά χ τ η  σ τ ο  δ έ ρ μ α  ξ ε δ ι ψ α σ μ έ ν η  σ τ ι γ μ ή
α τ α ύ τ ι σ τ η  γ υ ν α ί κ α

Τι να πρωτοπεί ο στίχος μου για σένα;

Οι αυταπάτες στο χώμα καίγονται
Το σάλιο κυλάει ανάμεσα

Η πλησμονή
κατοικεί στο στήθος του Κύκνου
και στις στέγες σου.

Από την ποιητική σύνθεση «Φωνές» (Γαβριηλίδης, 2011)