Here the days do not  dissolve in the air
They drop into the water
Forming their very own layer
A surface of separation.
A hawk flies above the body of the summer
It dives again and again                            
Feeding and getting drunk from falling.
There is nothing here
Only crazy wind and stones
And sea
A random promise
Sharpens our lust with the blade of the moon.

When I arrived for the first time in this landscape of endings
The wind entered my mouth with such fury
As if I were its sole receptacle       
Until all my words disappeared.

Every tree receives the wind differently 
Some suffer others resist
(I met a palm tree that gave birth to the wind and distributed it
in every direction)
Others shake all over and change colors.
I of course am not a tree  
I sat down and wore the wind as a coat
I bent my head and looked at the ground
From its crevices, the roots of thyme
With their hieroglyphics struggled to enter the light
Then the words came back.

Tainaron (Ταίναρον):
The southern most tip of continental Greece. Ancient Greeks believed it to be the end of the world. 

Εδώ οι μέρες δεν διαλύονται στον αέρα
Πέφτουν μέσα στο νερό
Σχηματίζοντας μια καταδική τους στιβάδα
Μια επιφάνεια διαχωρισμού.
Ένα γεράκι πετάει πάνω από το σώμα του καλοκαιριού
Βουτάει ξανά και ξανά
Τρέφεται και μεθάει από την πτώση.
Δεν έχει τίποτα εδώ
Μόνο τρελλό αέρα και πέτρες
 Και θάλασσα
 Μια αναίτια υπόσχεση
Ακονίζει τη λαγνεία μας με τη λάμα του φεγγαριού.

Όταν έφτασα εδώ για πρώτη φορά, στο τοπίο του τέλους,
Ο αέρας έμπαινε στο στόμα μου με τέτοια μανία
Σα να ήμουν ο μοναδικός αποδέκτης του
Μέχρι όλες οι λέξεις μου να εξαφανιστούν.

Κάθε δέντρο υποδέχεται διαφορετικά τον άνεμο
Άλλα υποφέρουν, άλλα πάλι αντιστέκονται
(Έχω συναντήσει μια φοινικιά που γεννούσε τον άνεμο και τον διένειμε
προς κάθε κατεύθυνση)
Άλλα τρέμουν ολόκληρα κι αλλάζουν χρώματα.
Εγώ βέβαια δεν είμαι δέντρο
Κάθισα κάτω και τον φόρεσα παλτό
Έσκυψα το κεφάλι μου και κοίταξα το χώμα
Μέσα από τις ρωγμές του, οι ρίζες του θυμαριού
με τα ιερογλυφικά τους πάσχιζαν να βγουν στο φως.
Τότε οι λέξεις ξαναγύρισαν.

In the sheath of light she appeared
Crossed the road
A small brown fox.
And again the next evening
Behind a bush fleetingly
And another time only her tail
Swept the darkness
And from then on
Her paws walking inside your eyes
Her warm furry body   
Quivering between us.
Always passing never stationary.
“But who are you?” we asked
“I am” she said, “what is always in excess.”

Μέσα στη δέσμη του φωτός εμφανίστηκε
Διέσχισε το δρόμο
Μια μικρή καφέ αλεπού.
Και ξανά το επόμενο βράδυ
Πίσω από έναν θάμνο φευγαλέα
Και μια άλλη φορά η ουρά της μόνο
Σκούπισε το σκοτάδι
Και από τότε πάλι
Τις πατούσες της να βηματίζουν στο βλέμμα σου
Το ζεστό γούνινο σώμα της
Ανάμεσά μας να σκιρτά
Πάντα σε πέρασμα ποτέ σε στάση
«Μα ποια είσαι;» τη ρωτήσαμε
«Είμαι» είπε, «αυτό που περισσεύει».