i  live for that day
of the madhouse.
for the world’s feast,
when all will lock themselves in their homes, women will shear
their hair, men will cry with bleeding noses,
electricity will be cut off, and water, in the beginning
only as dust, and a stroboscope’s heart
will regulate the shades of light, in a freezing chamber
everyone will be against everyone, all will revolt against
the revolution, and they will be grieving truths, fearing fear,
and an eye will exist amidst their sparkling teeth
and a very sharp tongue will jabber gibberish
de rerum natura/de natura deorum                                   narcotized
in such a way they will spasm, that is how they will squirm until
their soul comes out, it will emerge as a lady, and that day will be
an exceptional feast a feast‘s homeless feast whilst I,
with a crystal piece in the new world of lenses,
will live in independence (we all are alike equal and
dead in the face of eternal bureaucracy),
in other words I, of the loony-bin, either way I,
even without a discharge slip, will live in the birds’ form,
I naturally live
and relive the day.

για κείνη τη μέρα ζω
του φρενοκομείου.
για τη γιορτή του κόσμου,
που όλοι στα σπίτια θα κλειστούν, οι γυναίκες θα κόβουν
τα μαλλιά τους, οι άντρες με ματωμένες μύτες θα κλαίνε,
το ρεύμα θα χαθεί, και το νερό, στην αρχή θα ’ναι
μόνο σκόνη, και μια καρδιά στροβοσκοπίου
να ρυθμίζει τους τόνους του φωτός, σε θάλαμο παγωμένο
θα ’ναι όλοι εναντίον όλων, όλοι θα επαναστατούν κατά
της επανάστασης, και θα θρηνούν αλήθειες τρόμο τρέμοντας,
κι ένα μάτι θα ’ναι μες στ’ αστραφτερά τους δόντια
και γλώσσα κοφτερή πολύ που θα εκστομίζει κορακίστικα
de rerum natura / de natura deorum                                        ναρκωμένη
κάπως έτσι θα συσπώνται, έτσι θα σφαδάζουν ώσπου
να τους βγει η ψυχή, θα βγει αυτή κυρία και η μέρα θα ’ναι
εξαίσια εορτή —απάτριδα γιορτή τής εορτής— ενώ εγώ,
μ’ ένα κομμάτι κρύσταλλο στον νέο κόσμο των κατόπτρων,
την ανεξαρτησία θα ζω (όλοι ίδιοι είμαστε —ίσοι και
νεκροί— μπρος στην αιώνια γραφειοκρατία),
δηλαδή εγώ, του φρενοβλαβείου, ούτως ή άλλως εγώ,
και δίχως εξιτήριο, στο σχήμα των πουλιών θα ζω,
κανονικά ζω  
και ξαναζώ τη μέρα

in my book Ι draw a triangle.
god on the top corner, my cat on the left, the pencil on the right.
it is a magic triangle
because
as my memory expands                                 
undesirable
the lines grow faint, they slacken and sway here and there
and god becomes a black priestess and my cat a panther
and my pencil a pen.

the panther is ravenous; he lusts after the priestess.
the pen is indelible; it settles old scores.
both edges dissolve
and the female is saved
all alone
unaware of power
she wins a battle she ignored.

a white-dressed troupe has befallen me.
perhaps a gift of necessity,
which now has me, with her magic wand,
pretending to be a madwoman.

rusty, out of practice

i surrender to a thing that gallops like my nostrums i cut up my papers i tear up my spells, you are a ravine—Grotta Azzura—and  a line is drawn all new and crooked, and there is something about this shape—damned triangle—that cannot be drawn.

στο βιβλίο μου ζωγραφίζω ένα τρίγωνο.
στην επάνω γωνία ο θεός, στην αριστερή η γάτα μου,
στη δεξιά το μολύβι.
είν’ ένα μαγικό τρίγωνο
γιατί
σε μια προέκταση της μνήμης μου          
ανεπιθύμητη                                    
οι γραμμές ατονούν και χαλαρώνουν και κινούνται πέρα δώθε
κι ο θεός γίνεται μαύρη ιέρεια, η γάτα μου πάνθηρας,
το μολύβι μου στυλό.

ο πάνθηρας αχόρταγος· ποθεί την ιέρεια.
το στυλό ανεξίτηλο· τον εκδικείται.
έτσι αφανίζονται τα άκρα
και σώζεται
μονάχο του το θηλυκό
ανίδεη από εξουσία
κέρδισε μια μάχη που αγνοούσε.

λευκός θίασος — έλαχε σ’ εμένα.
κάποιο δώρο θα ’ταν της ανάγκης,
που με το ραβδάκι της τώρα με βάζει να
παριστάνω την τρελή.
απροπόνητη

αφήνομαι σε κάτι που καλπάζει σαν τα γιατρικά μου κόβω τα χαρτιά μου σκίζω τα θαυματουργά μου, μια κρύπτη είσαι —Grotta Azzura— και κάτι σαν γραμμή χαράζει νέα στραβή, κάτι συμβαίνει με το σχήμα αυτό —τρίγωνο διαβολικό— δεν ζωγραφίζεται.