I know not what tomorrow will bring
I, the poet Fernando Pessoa
dreamt that I am all the persons
who ever existed, I am the eyes of my mother
filled with tears, I am the thousands
who perished in the Lisbon earthquake
and a sick dog raoming about amongst the ruins.
I am Ricardo Reis, Bernardo Soares
and so many others whom I have forgotten.
I am someone who holds his lamp
in a deserted house.
Someone else, not I, is in anguish all alone
on a hospital bed- i know not what tomorrow will bring-
Today i am simply a man
about to die.

Δεν ξέρω τι θα φέρει το αύριο. Εγώ ο ποιητής Φερνάντο Πεσσόα
ονειρεύτηκα ότι είμαι όλοι οι άνθρωποι που υπήρξαν, είμαι τα μάτια της μητέρας μου
σκεπασμένα με δάκρυα, είμαι οι χιλιάδες νεκροί του σεισμού της Λισσαβόνας και ένα άρρωστο
σκυλί που τριγυρνά στα ερείπια. Είμαι ο Ρικάρντο Ρέις, ο Μπερνάρντο Σουάρες
και τόσοι ακόμα που τους ξεχνώ.
Είμαι κάποιος που κρατά μια λάμπα σ' ένα έρημο σπίτι.
Κάποιος άλλος, όχι εγώ, αγωνιά ολομόναχος στο κρεββάτι ενός νοσοκομείου- I know not what tomorrow will bring-
Σήμερα είμαι απλώς ένας άνθρωπος που πεθαίνει.

My fate is Athens
yet before me I see only
the thick forests of Bohemia
I hear the rain falling today
at Marienbad just
as it was an entire century ago, the wind
whistling in the ramshackle window
of that hotel abandoned
by its tenants years ago

Everything recurs, everything sinks slowly
in this grey ocean of time
like the rusty key in the door
that someone forgot in the haste
of the departure, or a trip my father took
on a train at night in the wild countryside
the winter of '75 in a coach
with broken windows.

Μοίρα μου είναι η Αθήνα
αλλά δεν βλέπω μπροστά μου
άλλο από τα πυκνά δάση της Βοημίας
ακούω τη βροχή που πέφτει σήμερα στο Μαρίενμπαντ
ίδια όπως πριν έναν ολόκληρο αιώνα, τον άνεμο που σφυρίζει
μέσα από ξεχαρβαλωμένα παράθυρα
σ` αυτό το ξενοδοχείο που οι ένοικοί του
έχουν εγκαταλείψει εδώ και χρόνια

Όλα επανέρχονται, όλα βυθίζονται αργά
σ` αυτή τη γκρίζα θάλασσα του χρόνου
όπως το σκουριασμένο κλειδί στην πόρτα
που κάποιος ξέχασε πάνω στη βιασύνη
της αναχώρησης ή ένα ταξίδι
του πατέρα μου με τραίνο- νύχτα στην άγρια επαρχία-
χειμώνας του `75 σ` ένα βαγόνι
με σπασμένα τζάμια.