One rainy day she made up her mind
and gave me my starched white
christening clothes 
For forty years
she was drenching it in dark 
in acid chlorine
and hot water

For the olive oil and the wishes to go
for ill Fate to flow
her hands filled
with marks and old age spots
as if for forty years she had carelessly
been drinking coffee in secret

I look at it as it is white and unwrinkled
in the plastic bag
breathing with difficulty
each day's slaughtered animal 
in the sun of the return air christening
in my arms I am consoling it
that little one still crying

Μια μέρα βροχερή το αποφάσισε
λευκό κολλαριστό και μου παρέδωσε
το βαφτιστικό μου ρούχο
Σαράντα χρόνια ολόκληρα 
στα σκοτεινά το μούλιαζε
σε όξινες χλωρίνες
και ζεματιστά νερά

Να φύγουνε τα λάδια κι οι ευχές
να φύγουνε κι οι Μοίρες οι κακές
γεμίσαν τα χεράκια της
στίγματα γεροντικές κηλίδες
σαν να ‘πινε σαράντα χρόνια
απρόσεκτα καφέ στα μουλωχτά

Λευκό κοκκαλωμένο το κοιτώ 
μέσα στην πλαστική σακούλα
δύσκολα ν’ ανασαίνει
της κάθε μέρας το μικρό σφαχτό
στον ήλιο επιστροφής  αεροβάφτισμα
στην αγκαλιά μου το παρηγορώ
εκείνο το μικρό που ακόμα κλαίει 

I who have studied the sea
deep in the flesh of shells
grinding the emptiness in between the teeth
the sharp metal of his laughter
his erotic bite on the shoulder
the deadly caress

I now speak 
to my unborn children
their steps I trace
in the nap of silence
untrodden is the cotton night

Watch out for
the tender smiles
holding hands
like Matisse's dancers
the chain
of bodies reaches the sky

Like rain it then falls
into the sea again
And elsewhere
in bright feasts
patent leather shoes melt
breaths stop

But do not forget
we are all Pluto's
larvas 

Εγώ που σπούδασα τη θάλασσα
μέχρι τη ψίχα των οστράκων
το κενό αλέθοντας στα δόντια
το αψύ μέταλλο του γέλιου του
το ερωτικό του δάγκωμα στον ώμο
το χάδι το θανατερό

Τώρα μιλώ 
στα αγέννητα παιδιά μου
τα βήματά τους ανιχνεύω
στα χνούδια της σιωπής
απάτητη η βαμβακένια νύχτα

Τα τρυφερά χαμόγελα
προσέξτε
χέρι με χέρι
σαν του Ματίς τους χορευτές
φτάνει η καδένα
των κορμιών στον ουρανό

Γυρνά μετά βροχή
ξανά στη θάλασσα
Κι αλλού πάλι
σε λαμπερές γιορτές
λιώνουν λουστρίνια
αναπνοές κομμένες

Όμως μην ξεχαστείτε
όλοι του Πλούτωνα
είμαστε προνύμφες